Hoe divers is onze samenleving eigenlijk? Het antwoord op die vraag is vrij simpel, we leven in een zeer diverse samenleving. In België alleen al heeft 1 op de 10 inwoners buitenlandse roots. Toch blijft één vraag me begeesteren. Hoe komt het dat we Aïsha, Patrice, Bénice en Mohammed dagelijks op straat zien (en hopelijk ook vriendelijk groeten), maar zien we ze tezelfdertijd zelden in de media?
Black Lives Matter, de dekolonisatie van Congo, … Ja dan worden de media overspoeld met een divers aantal mensen, een betere benadering van de samenleving zegt men dan. Daarentegen zien we bijna nooit donkere gezichten als het gaat over de economie, onderwijs, cultuur, … Hoe vaak wordt er naar de expertise van allochtone professoren gevraagd als het over deze alledaagse onderwerpen gaat? Zo keerde Dalilla Hermans vorig jaar nog haar rug naar de VRT omdat niemand haar daar au sérieux nam. (DS 21/10/2019).
Media hebben vaak de neiging om mensen met een andere afkomst enkel een zitje aan de debattafel te geven als het hen goed uitkomt. Met andere woorden wanneer het onderwerp geënt is op die specifieke bevolkingsgroep. Inclusief denken zou geen marketingstunt mogen zijn. De inbreng van allochtonen zou de media juist enorm verrijken. Er zijn zo veel intelligente, getalenteerde allochtonen. Toch krijgen ze de kans niet om dit aan de rest van het land te laten zien. Het wordt tijd dat media ook hen wat vaker de hand aanreikt.
Het is immers zo dat de media een grote rol spelen in de perceptie van burgers, zowel allochtonen als autochtonen, met betrekking tot de multiculturele samenleving. Deze flagrante ondervertegenwoordiging gaat vaak ook gepaard met negatieve berichtgeving ten overstaan van allochtonen. Exemplum: “Eerste echte vaccin komt van migrantenzoon”(DM 10/11). Is het gebrek aan info? Is het hypocrisie? Er staat vast en zeker niet ‘De heer X, zoon van een migrant’ op zijn identiteitskaart, dus laten we stoppen met het denken in hokjes. Deze man heeft ook een naam, zijn naam is Uğur Şahin.
Allochtonen hebben nood aan voorbeelden. Mediafiguren waaraan ze zich kunnen spiegelen en optrekken. Zo mag de afkomst van Mohammed zijn ouders evenals Aïsha’s geboorteplaats geen rol spelen in het al dan niet vertegenwoordigd worden in deze samenleving. Het is niet genoeg om mensen met een andere huidskleur te tolereren. Diversiteit is geen charity, diversiteit is reality. En de realiteit is dat minderheden zich ook vertegenwoordigd moeten voelen in om het even welk segment van de maatschappij.
